Πέδρο Μαρτίνς: Το «αλάθητο» δεν υπάρχει πια…

Δεν υπάρχει σχέση δίχως φθορά. Ο χρόνος πάντα φροντίζει να οξυδώνει τα πάντα. Ειδικά, όταν μιλάμε για το ποδόσφαιρο που η συναισθηματική κατάσταση αλλάζει από Κυριακή σε Κυριακή ανάλογα με το αποτέλεσμα

Μέχρι πρότινος, δεν υπήρχε άνθρωπος στο λιμάνι που να μην πίνει νερό στο όνομα του Πέδρο Μαρτίνς. Ο Πορτογάλος είχε το αλάθητο του Πάπα, ακόμα και στις ντεφορμέ βραδιές του, δεν άκουγε το παραμικρό. Το κέρδισε αυτό με την δουλειά του.

Ωστόσο, εδώ και καιρό αυτό έχει αλλάξει. Υπάρχει μία γενικότερη αίσθηση (ακόμα κι εντός του κλαμπ) ότι ο Πέδρο Μαρτίνς ταβάνιασε στον Ολυμπιακό. Πως ότι είχε να πάρει, το πήρε. Υπάρχουν απτές αποδείξεις για αυτό.

Με τον Ολυμπιακό να φτάνει εύκολα πέρσι στην κατάκτηση του δεύτερου συνεχόμενου πρωταθλήματος, ο Πορτογάλος τεχνικός προσπάθησε να βρει κίνητρα και για αυτόν και για τους παίκτες του. 

Ήταν η εποχή που αποφάσισε να παίξει για πρώτη φορά με σύστημα με τρεις κεντρικούς αμυντικούς, θέλοντας να ταρακουνήσει την ομάδα του, αλλά και τον ίδιο.

Το σχήμα δεν τσούλησε, ο Ολυμπιακός ήταν μέτριος έως κακός στα πλέι-οφ με κάποιες εκλάμψεις, όπως τα δύο εκτός έδρας παιχνίδια με ΑΕΚ και Ολυμπιακό. Η γενικότερη αίσθηση που υπήρχε όμως ήταν πως οι ερυθρόλευκοι δουλεύουν στο ρελαντί κάτι που δεν αφορούσε μόνο την εικόνα τους στο γήπεδο, αλλά σε ολόκληρη την λειτουργία της ομάδας που δούλευε σε όλα τα επίπεδα με πιο χαλαρούς ρυθμούς.

Η απώλεια του Κυπέλλου στον τελικό με τον ΠΑΟΚ ήταν απότοκο αυτής της «χαλαρότητας». Ο Ολυμπιακός μπήκε στο γήπεδο με μία σιγουριά που δεν δικαιολογούνταν με βάση την φόρμα του, υποτίμησε τον αντίπαλο του και έχασε καθαρά ένα ματς που ήθελε πολύ για να έρθει το δεύτερο συνεχόμενο νταμπλ.

Το διάβασμα του αγώνα από τον Μαρτίνς ήταν κακό, η διαχείριση του το ίδιο, ο Ολυμπιακός ήταν πνευματικά ανέτοιμος για ένα τέτοιο παιχνίδι, όμως ακόμα και αυτό ήταν κάτι που συγχωρέθηκε στον Πορτογάλο. Εξάλλου, δεν μπορείς να κερδίζεις πάντα, ούτε να τα παίρνεις όλα.

Είναι κοινό μυστικό ότι αυτή η τριετία ωρίμασε πολύ προπονητικά τον Μαρτίνς. Από εκεί που δεν είχε τολμήσει να διαβεί τα πορτογαλικά σύνορα μέχρι τα 48 του, αίφνης στον Ολυμπιακό κατάλαβε, ένιωσε, αισθάνθηκε πως είναι για ακόμα παραπάνω.

Αυτός είναι και ο λόγος που δεν έριξε δεύτερη ματιά σε όσες προτάσεις του ήρθαν αυτό το χρονικό διάστημα από Σαουδική Αραβία, Εμιράτα, Κατάρ, ακόμα ακόμα και από την Βραζιλία. Ο Μαρτίνς θα άφηνε τον Ολυμπιακό (πριν την λήξη του συμβολαίου του) μόνο για καλή ομάδα ενός εκ των Top-5 ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων, κι αυτό δεν έχει βγει ποτέ από το μυαλό του.

Με τα σημερινά δεδομένα, το ενδεχόμενο να ανανεώσει το συμβόλαιο του με τον Ολυμπιακό (που λήγει το προσεχές καλοκαίρι) μοιάζει πολύ πολύ μικρό, αφού θέλει να ψαχτεί στην ελεύθερη αγορά, να δοκιμάσει το πολύ μεγάλο βήμα στην καριέρα του. Μέχρι τότε όμως έχουμε πολύ χρόνο.

Κι αυτό γιατί ο Μαρτίνς έχει κάψει κάποια από τα κανονάκια του, όσες δικαιολογίες κι αν υπήρξαν για τα αρνητικά αποτελέσματα στο ξεκίνημα της σεζόν.

Ο (λαβωμένος λόγω Covid-19) Ολυμπιακός ήταν κάκιστος απέναντι στην Νέφτσι Μπακού, προκρίθηκε μόνο και μόνο εξαιτίας του χαμηλού επιπέδου των Αζέρων. Ήταν μετριότατος και αποκλείστηκε απολύτως δίκαια από την Λουντογκόρετς, ενώ απέναντι στην Σλόβαν έμεινε η εικόνα του επαναληπτικού, όπου με έναν αντίπαλο που έπαιζε με παίκτη λιγότερο από το 28ο λεπτό, ο Ολυμπιακός δεν κατάφερε να κερδίσει. Κερασάκι στην τούρτα; Το 0-0 στην πρεμιέρα απέναντι στον Ατρόμητο, όπου στην πρώτη ώρα παιχνιδιού, οι ερυθρόλευκοι… περπατούσαν στο γήπεδο.

Σε αυτό το χρονικό διάστημα, ο Μαρτίνς δείχνει αναποφάσιστος, μπερδεμένος, ντεφορμέ, ανέμπνευστος. Έχει παίξει με 4-4-2, με 3-4-3, με 4-3-3 και με 4-2-3-1. Έχει αλλάξει αμέτρητους τακτικούς σχηματισμούς, δεν έχει καταλήξει κάπου, με αποτέλεσμα να μπερδεύεται και να μπερδεύει και την ίδια την ομάδα. Κάτι εξαιρετικά περίεργο για έναν τεχνικό που βρίσκεται για τέταρτη συνεχόμενη σεζόν στο τιμόνι της ίδιας ομάδας και την οποία θα έπρεπε να ξέρει απ’ έξω κι ανακατωτά.

Το «διάβασμα» των αναγκών του κάθε παιχνιδιού από δυνατό σημείο του Μαρτίνς, έγινε πρόβλημα. Τα χαμένα τέταρτα, έγιναν ημίχρονα και μετά ολόκληρες ώρες παιχνιδιού. 

Ο Ολυμπιακός έγινε ευάλωτος στην άμυνα, ευάλωτος σε στατικές φάσεις, πολύ πιο απείθαρχος στο γήπεδο (αυξημένος αριθμός καρτών, αποβολών, πέναλτι), ζητήματα που δεν είχε παλιότερα. Το σημαντικότερο; Σταμάτησε να βγάζει την σιγουριά, πως ότι κι αν γίνει, στο τέλος θα βρει τρόπο να πάρει το ματς.

Αίφνης, η πρεμιέρα των ομίλων του Europa League την Πέμπτη απέναντι στην Αντβέρπ, δείχνει πολύ πιο σημαντική από ότι ένα ματς σε γκρουπ 6 αγωνιστικών. Όχι, ο Πέδρο Μαρτίνς δεν παίζει το κεφάλι του, αλλά παίζει την ηρεμία του. Την εμπιστοσύνη των ανθρώπων γύρω του προς το πρόσωπό του και την μέθοδο του. Προς το παρόν, ο Ολυμπιακός δεν ψάχνει ούτε κοιτάει προπονητή. Ωστόσο, αυτά είναι πράγματα που αλλάζουν από την μια μέρα στην άλλη. Η εμπιστοσύνη πάντως έχει κλωνιστεί…

Με πληροφορίες από sdna.gr