Η αέναη συνεισφορά του εμπνευσμένου Εκπαιδευτικού!

Τα Μαθηματικά μέχρι τα 11-12 μου τα απαξίωνα, θεωρώντας τα ως το αναγκαίο κακό μεταξύ της διδακτέας ύλης.

Τα είδα με διαφορετικό μάτι και πέραν της ανιαρής επίλυσης ασκήσεων, όταν ένας φωτισμένος Καθηγητής μας μίλησε για τα Μαθηματικά ως τη γλώσσα του Σύμπαντος!

Αυτή η επισήμανση, απελευθέρωσε την φαντασία μου! Πράγματι, τα Μαθηματικά βρίσκονται πίσω από τις κινήσεις των πλανητών, από τον ρυθμό διαστολής του Σύμπαντος! Πιθανότατα, αν επικοινωνούσαμε ποτέ με εξωγήινο πολιτισμό, η lingua franca να βασιζόταν στα Μαθηματικά!

Άρα, ήταν απόλυτη προτεραιότητα να τα δαμάσω! Να ασχοληθώ με ζήλο, να βελτιώσω τις επιδόσεις μου! Άλλωστε, αν τύχαινε να ήμουν ο πρώτος Γήινος που θα επικοινωνούσε με επισκέπτες από άλλον Γαλαξία, θα έπρεπε να ήμουν πλήρως καταρτισμένος στα Ανώτερα Μαθηματικά και να μην περιορίσω την ιστορική αυτή στιγμή με πεζότητες, όπως «πόσα φρούτα θα έχω αν μου δώσουν τρία μήλα και πέντε καρπούζια»…

Ένα ακόμα μάθημα το οποίο δεν με συγκινούσε ήταν η Βιολογία. Μέχρι τη στιγμή όμως που ένας ασύλληπτα ευφυής Καθηγητής ξεκίνησε το μάθημα με την εξής ρητορική ερώτηση: “Αλήθεια, γιατί μελετάμε Βιολογία; Μας ενδιαφέρει αν έχουν ψυχολογικά προβλήματα οι κατσαρίδες;”

Έκτοτε, παρακολουθούσα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον κάθε παράδοση. Πράγματι, είχε δίκιο ο Καθηγητής! Η Βιολογία έδινε απαντήσεις σε αμέτρητα ερωτήματα σχετικά με τη ζωή. Από τα πιο σοβαρά, μέχρι τα πιο αστεία.

Στις παραπάνω περιπτώσεις, ήταν η ιδιαίτερη προσέγγιση εκάστου εκπαιδευτικού που με παρακίνησε να μελετήσω με ενισχυμένο ενδιαφέρον τα δυο αντίστοιχα μαθήματα.

Όπως σε πλείστες περιπτώσεις, σημασία έχει ποιος και πως μεταφέρει τη Γνώση.

Δράττομαι της ευκαιρίας με την έναρξη της νέας σχολικής και ακαδημαϊκής χρονιάς, να μιλήσω για την μοναδική συνεισφορά των εμπνευσμένων εκπαιδευτικών. Την σημασία τους για την ανάπτυξη της ακαδημαϊκής περιέργειας, της έντονης ενασχόλησης, της αγάπης για τη Γνώση των σημερινών νέων.

Οι νέοι αντιμετωπίζουν πλείστα ερεθίσματα μέσω των οποίων αποστασιοποιούνται από την Μάθηση, από το κυνήγι της Γνώσης.

Μια σχολική ή πανεπιστημιακή εργασία δεν απαιτεί τον χρόνο και τον κόπο που απαιτούνταν προ μερικών δεκαετιών. Ουσιαστικά, η Γνώση δεν είναι παρά ένα κλίκ, μια αναζήτηση στο Google, μακριά. Δεν χρειάζεται μελέτη, εντοπισμός πηγών, συζήτηση με πιθανούς γνώστες επί ενός θέματος για να ολοκληρώσει κάποιος το εν λόγω έργο. Ως αποτέλεσμα, μειώνεται η κριτική σκέψη και αφανίζεται η ικανότητα σύνθεσης από διάφορες εμπειρικές και άλλες πηγές,

Ποιο κίνητρο μπορεί να συγκινήσει ένα Λυκειόπαιδο να προβληματιστεί επί ενός θέματος, τη στιγμή που μπορεί να βρει «μασημένη τροφή» στο διαδίκτυο.

Αλήθεια, πόσος ανταγωνισμός υφίσταται πλέον για την παραδοσιακή μορφή διδασκαλίας από τις διάφορες διαδικτυακές πλατφόρμες που συνδυάζουν εικόνα και ήχο, με απύθμενες δυνατότητες ανάλυσης κάθε θέματος. Ειλικρινά, πως να σταματήσουμε τους νέους από το να βασίζονται σε sites, social media, video κ.ο.κ για την κατάρτισή τους;

Ο μόνος τρόπος είναι η ικανότητα του εκπαιδευτικού λειτουργού να απογειώσει το ενδιαφέρον, την περιέργεια, την φαντασία κάθε νέου.

Να μεταφέρει γνώσεις, εμπειρίες, βιώματα με τόσο έντονο τρόπο ώστε να ωχριούν οι λοιπές πηγές.

Να εξυψώσει την αυτοπεποίθηση των διδασκόμενων ενθαρρύνοντας τη συμμετοχή τους, στηρίζοντας τις πρωτοβουλίες τους, δημιουργώντας τα πνευματικά θεμέλια που θα απελευθερώσουν τη δημιουργικότητα. Που θα δημιουργήσουν χρυσές περιόδους για την Ανθρωπότητα.

Αλήθεια, ποιος θα μπορούσε να υποστηρίξει ποτέ ότι ο δάσκαλος, ο καθηγητής, ο διδάκτωρ δεν είναι το σημαντικότερο λειτούργημα στην Ανθρώπινη κοινωνία;

ΡΟΜΠΕΡΤ ΠΕΦΑΝΗΣ