Από τη “Διπλωματία των Σεισμών” σε αυτή των χαριεντισμών: Άλλαξε η Τουρκία και μόνο οι κύριοι Μητσοτάκης και Δένδιας το γνωρίζουν;

Και ο χαριεντισμός συνεχίζεται. Η «διπλωματία των σεισμών» παρουσιάζεται να… ανθεί και κάποιοι διαπιστώνουν «εξομάλυνση» στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Κάποιοι σπεύδουν να αναφέρουν με βεβαιότητα ότι εισερχόμαστε σε «ήρεμα νερά». Και ποιος δεν το θέλει αυτό; Άλλο, όμως, τι θέλουμε και διαφορετικό τι ισχύει.

Προφανώς η Τουρκία προσπαθεί να επουλώσει πληγές από τον φονικό σεισμό και έχει χαμηλώσει τους τόνους στα ανοικτά της μέτωπα. Δεν εγκαταλείπει στόχους και επιδιώξεις. Εκτός κι εάν η «διπλωματία των σεισμών» δεν λαμβάνει υπόψη την Κύπρο. Ούτε και το γεγονός ότι σιγά-σιγά από τις 14 Μαρτίου ξεκίνησαν οι παραβιάσεις στο Αιγαίο μετά από μια περίοδο ανάπαυλας!

Τι έγινε; Ως αποτέλεσμα «μυστικής διπλωματίας», που κράτησε περίπου 20 ημέρες, η Τουρκία θα υποστηρίξει την υποψηφιότητα της Ελλάδας ως μη μόνιμου μέλους στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ (για την χρονιά 2025-2026 ) και η Αθήνα σε αντάλλαγμα θα στηρίξει την τουρκική υποψηφιότητα για τη θέση του γενικού γραμματέα του Διεθνούς Ναυτιλιακού Οργανισμού (ΙΜΟ).

Η θέση της Ελλάδος στο Συμβούλιο Ασφαλείας θεωρείται «κλειδωμένη» και η επιδίωξη να στηριχθεί από την Τουρκία προφανώς και έχει σημειολογική σημασία και εντάσσεται μέσα στο παιχνίδι των ψευδαισθήσεων ότι «κάτι αλλάζει» στις ελληνοτουρκικές σχέσεις.

Την ίδια ώρα, η θέση του Γενικού Γραμματέα του ΙΜΟ δεν έχει κλείσει και η Τουρκία αντιμετωπίζει πολλές δυσκολίες.

Πρόκειται άλλωστε για μια χώρα, πέραν από τα δικά μας Κυπριακό και ελληνοτουρκικά, που γενικώς δεν εφαρμόζει τους διεθνείς κανόνες. Εφαρμόζει αλά καρτ τις διεθνείς υποχρεώσεις της. Σε σχέση με τη θάλασσα αξιοποιεί στο έπακρο την μεγάλη της δύναμη, που είναι τα στενά. Κι σε αυτό, ως γνωστό, το ΙΜΟ έχει αναγκαστεί να προβεί σε συμβιβασμούς με την Άγκυρα σε ό,τι αφορά τη διέλευση των πλοίων.

Την ίδια ώρα, αν και αυτό δεν συνδέεται ευθέως με τον ΙΜΟ, υπενθυμίζεται ότι η  Τουρκία αρνείται να κυρώσει τη Σύμβαση για τη Θάλασσα (UNCLOS). Η UNCLOS είναι μια Διεθνής Σύμβαση, που αποτελεί κοινοτικό κεκτημένο καθώς την έχουν υπογράψει όλα τα κράτη-μέλη της Ε.Ε. και η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση ως Διεθνής Οργανισμός.

Όπως έλεγε και ο Ζοζέπ Μπορέλ το Δεκέμβριο του 2021, «η Τουρκία είναι υποψήφια για την ένταξη χώρα και ως εκ τούτου πρέπει να εναρμονίσει την εθνική της νομοθεσία με το κεκτημένο της Ε.Ε. μέρος του οποίου αποτελεί η Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας».

Το γεγονός ότι η κατοχική Τουρκία δεν νομιμοποιείται λόγω της συμπεριφοράς της να διεκδικεί θέσεις σε διεθνείς Οργανισμούς είναι το μείζον. Βέβαια στην πολιτική όλα μπορούν να συμβούν και δεν αποκλείεται να δούμε κάποια στιγμή την κατοχική Τουρκία να προεδρεύει Διεθνή Επιτροπή για την προστασία των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ή για την προστασία των συνόρων!

Μετά από κάθε φυσική καταστροφή- το βιώσαμε και στο παρελθόν- η κατοχική δύναμη παρουσιάζεται να αλλάζει συμπεριφορά. Συνήθως αυτό διαρκεί πολύ λίγο. Εάν στην Αθήνα θεωρούν πως η Τουρκία αλλάζει κι αυτό δεν είναι προσωρινό, συγκυριακό, αλλά μόνιμο τότε όντως θα εγκαινιασθεί μια «νέα εποχή».   Τούτο δεν φαίνεται να ισχύει.

Σημειώνεται ότι ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών, Μεβλούτ Τσαβούσογλου, μετά τη συνάντησή του με τον Έλληνα ομόλογό του, Νίκο Δένδια, στις Βρυξέλλες, είπε ότι, μετά την αποκατάσταση των σχέσεων με Ισραήλ και Αίγυπτο, η Τουρκία δεν απαιτεί να διακόψουν τις σχέσεις τους με άλλες χώρες (σ.σ. προφανώς αναφέρεται σε Κύπρο, ενδεχομένως και στην Ελλάδα).

«Όμως, αν υπάρξει οποιαδήποτε συνεργασία, δεν θα επιτρέψουμε να καταπατηθούν τα δικαιώματα της Τουρκίας.

Ακόμη κι αν συνεργαστούν μαζί μας, μιλάμε για δίκαιο διαμοιρασμό», πρόσθεσε ο κ. Τσαβούσογλου. Κι όταν αναφέρεται σε «δικαιώματα» και «δίκαιο διαμοιρασμό» ξέρουμε όλοι τι εννοούν οι Τούρκοι.

Προφανώς οι κ. Μητσοτάκης, Δένδιας από την μια και Ερντογάν και Τσαβούσογλου παίζουν παιχνίδια εντυπώσεων αλλά αυτό δεν σημαίνει πως θα πρέπει να το «καταπιούμε» κιόλας. Η «Διπλωματία των Σεισμών» και η «διπλωματία των χαριεντισμών» είναι το ίδιο και το αυτό τελικά.

Του ΚΩΣΤΑ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ – Λευκωσία