Μελίνα Μερκούρη: 31 χρόνια από τον θάνατο της μεγάλης Ελληνίδας

Η Ελληνίδα ηθοποιός και πολιτικός με αντιδικτατορική δράση, Μελίνα Μερκούρη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1920, με καταγωγή  από οικογένεια πολιτικών, υπήρξε προσωπικότητα με διεθνή ακτινοβολία, βραβεύτηκε και διακρίθηκε ιδίως στο εξωτερικό ως ηθοποιός και ήταν η Yπουργός Πολιτισμού, με το ΠΑΣΟΚ, με τη μεγαλύτερη θητεία στην Ελλάδα. Χαρακτηριστικό της ήταν η λαμπερή και ισχυρή προσωπικότητά της, ξεχώρισε για το πάθος με το οποίο αγωνίστηκε κατά της δικτατορίας των συνταγματαρχών, αλλά και για τις σημαντικές πρωτοβουλίες της ως υπουργός Πολιτισμού.

Το 1943 ξεκινάει η φοίτησή της στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και το 1944 εμφανίζεται στη σκηνή για πρώτη φορά με το έργο του Αλέξη Σολομού «Το μονοπάτι της λευτεριάς». Η πρώτη της κινηματογραφική εμφάνιση πραγματοποιείται το 1955 στην ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη «Στέλλα», με αφορμή την οποία θα ταξιδέψει στις Κάννες για το κινηματογραφικό φεστιβάλ, όπου θα γνωρίσει τον Αμερικανό σκηνοθέτη Ζυλ Ντασέν με τον οποίο θα παντρευτεί το 1966 και θα συνυπάρξει για πολλά χρόνια στη ζωή και στην τέχνη με ταινίες όπως «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται» (1957), «Ο νόμος» (1958), «Ποτέ την Κυριακή» (1960), «Φαίδρα» (1962) και «Τοπκαπί» (1964). Με την ταινία «Ποτέ την Κυριακή», βραβεύτηκε για την ερμηνεία της στο Φεστιβάλ των Καννών και κέρδισε μια υποψηφιότητα για Όσκαρ τον επόμενο χρόνο, ενώ το 1967 κέρδισε μία υποψηφιότητα για το βραβείο Τόνι, στην θεατρική μεταφορά του έργου στο Μπρόντγουεϊ, με τίτλο «Ίλια Ντάρλινγκ», ενώ το 1972 θα πρωταγωνιστήσει και πάλι στο Μπρόντγουέϊ στη «Λυσιστράτη» σε σκηνοθεσία του Μιχάλη Κακογιάννη.

Μετά το πραξικόπημα των συνταγματαρχών το 1967 η Μελίνα Μερκούρη αυτοεξορίζεται και επιδίδεται σε έναν αγώνα ενημέρωσης της διεθνούς κοινής γνώμης σχετικά με την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα. Επέστρεψε στη χώρα το 1974 και διετέλεσε Υπουργός Πολιτισμού με τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ από το 1981 έως το 1989 και από το 1993 έως το 1994. Το μεγάλο όραμά της ήταν η επιστροφή στην Ελλάδα των γλυπτών του Παρθενώνα από το Βρετανικό Μουσείο και χάρη σε εκείνη δημιουργήθηκαν τα Δημοτικά Περιφερειακά Θέατρα, ενώ εμπνεύστηκε και καθιέρωσε το θεσμό της «Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης», ενίσχυσε τις δράσεις για την  αναστήλωση των μνημείων της Ακρόπολης και επέμεινε στη στρατηγική ανάδειξης της πολιτιστικής κληρονομιάς του τόπου και την εισαγωγή του Πολιτισμού και της Θεατρικής Αγωγής στα σχολεία με την εφαρμογή του εκπαιδευτικού προγράμματος υψηλών προδιαγραφών «ΜΕΛΙΝΑ – Εκπαίδευση και Πολιτισμός» πιστεύοντας ότι η επαφή των παιδιών με τον πολιτισμό και τις τέχνες θα δημιουργήσει νέες γενιές πολιτών με ουσιαστική παιδεία, ικανών να διαμορφώσουν μια άλλη, συνολικά καλύτερη κοινωνία.